वर्तमान नेपाल एक संकटग्रस्त राजतितिक अवस्थामा गुज्रिरहेको कुरा आम जनतामा दुई मत नहोला । उसोत इतिहासका विभिन्न कालखण्डमा पनि नेपालले यस्तै नियती भोग्दै आइरहेको छ । कहीले राजनैतिक, कहीले सामाजिक, कहीले धार्मिक इत्यादी । अझ भन्दापनी सवैभन्दा पछिल्लो नेपालको राजनैतिक अवस्था गन्तव्य विनाको यात्रा जस्तै भएको छ । हुनत गन्तव्य सम्विधान बनाउने र शान्ति प्रक्रिया टुङ्गो लगाउने हो । तर हरेक पटक तोकिएको मिती सारिन्छ भने यस्को गन्तव्य कस्ले ठोकुवा गर्न सक्छ ? यहि अवस्थाले गर्दा देशको अर्थतन्त्र नाजुक बन्दै गैरहेको छ भने शक्ति भन्दा बाहिरको शक्तिले शक्तिवालाको शक्ति हत्याउने प्रयत्न गरिरहेको छ । सम्विधान सभाको आयु सकिन थोरै दिन मात्र बाँकी हुँदा पनि राजनैतिक दलहरु आपसी सत्ताको लुछाछाडीमै अल्झिरहेका छन् भने भर्खर मात्र पूर्व पञ्चहरुले उनिहरुको पक्षबाट २०४७ सालको सम्विधान पुन:स्थापना भएको घोषणा गरे । यसले के देखिन्छ भने पूर्व राजसँस्थाका लाउकेहरुको दर्हो साँठ गाँठ वर्तमान राष्ट्रका टाउकेहरु सँग रहेको अनुमान गर्न सकिन्छ । देशमा रहेको अती धनी र अती गरीब बीचको अती बिशाल खाडल हटाउने,देशमा क्रान्तिकारी परिवर्तन गरि दश बर्षमै स्विजरल्यान्ड बनाउने,नयाँ विचारधाराको जनतामा निहित सम्विधान बनाउने, साम्यवाद लागु गर्ने आदि वुलन्द आवाजका साथ राजनैतिक क्षेत्रमा होमिएका सम्यवादी दल भनाउदा दलका अगुवाहरु पनि अहिले शक्तिकेन्द्रमा पुगेपछि विभिन्न तस्करी, भ्रस्टचार, कानुनको उल्लङ्गन जस्ता अनैतिक र गैरजिम्मेवरी पूर्ण काममा मुछीइरहेका छन, त्यसैले उनिहरु बाहिर निस्कनुको अलवा कानुनको हतकडी आफ्नै आगनमा आइपुग्योकी भनेर महलको आँखीझ्यालबाट चिहाइरहेका छन् । देशमा व्यप्त प्रचिन र रुढिवादी परम्परा तोड्दै नयाँ प्रगतिशिल चेतना जनतामा छर्नु त कहाँ हो कहाँ उल्टै आफ्ने उद्देस्य बिर्सेर आफ्ने स्वार्थी दाएराबाट बाहिर सम्म आउन सकेका छैनन् । जनताले दिएको जनादेश विर्सेका छन्, आफू उठेको आधारशिला र उठाउने जनतालाई पुरै लत्याएका छन् । त्यसैले पाएको जनादेश र उद्देस्यको लिकमा जबसम्म उनिहरु आउदैनन तवसममा मुलुकमा व्याप्त सङ्कटग्रस्त अवश्थाबाट राष्ट्रले मुक्त्ती पाउँदैन भन्ने यो पङ्तिकारको ठम्याइ छ ।
यिनै व्याप्त कुक्रित्य र मनपरिका कारण आजकाल जनताको सहने सीमा तोडिन थालेको उदाहरणहरु यदा कदा देखा पार्न थालेका छन् । जस्को लक्षण हो नेतालाई हाकाहाकी चट्कन हान्ने क्रम,यो प्रक्रिया दोस्रो पटक सम्म दोहोरीइसकेको छ । अझै पनि राष्ट्रका पहरेदरहरुले आफ्नो जिम्मेवारी सजकताका साथ नसम्हाले सम्म यो क्रम जारी रहन सक्छ तबकी अन्तिम घडिमा नेतालाई चट्कन हान्न जनतालाई चटारो पर्ने छ साथै जनाताबाटै हानिएको अपुर्ण र अविकसित सम्विधानको आक्रोसित झटारो नेताकै अनुहारमा पर्ने छ, जुन जनताको आक्रोसको पराकास्टा हुनेछ । जस्को जिम्मेवरी पनि उनिहरुलेनै लिनुपर्ने छ ।
आनन्द भट्टराई "गाउँले"
sarai ramro b4 .
ReplyDelete